-
Andrzej Nowosad, Dziennikarstwo na Bałkanach, w: Modele Współczesnego Dziennikarstwa, pod redakcją Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego Pawła Urbaniaka, Katarzyny Bernat, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2015, str. 237-256
Z przeprowadzonej na łamach niniejszego artykułu analizy wynika też, że media na Bałkanach należałoby zaliczyć do modelu śródziemnomorskiego Hallina i Manciniego. Gazety są marginalizowane gospodarczo, a działalność prasowa wymaga subsydiów. W opisywanych krajach występuje wysoki stopień paralelizmu politycznego. Prasa jest zorientowana na życie polityczne, a pluralizm zewnętrzny, tradycja dziennikarstwa o charakterze komentatorskim oraz dziennikarstwa zaangażowanego są zdecydowanie silniejsze niż w innych częściach Europy. Za zjawisko powszechne w tych systemach medialnych można uznać instrumentalizację mediów przez rządy, partie polityczne i podmioty gospodarcze mające koneksje polityczne. Niski jest stopień profesjonalizmu dziennikarzy i brak jest wyraźnego oddzielenia dziennikarstwa od aktywności politycznej, nawet w Rumunii. W każdym z omawianych krajów autonomia zawodu dziennikarza jest ograniczona, a media są tylko częściowo wolne. W stosunku do Bałkanów świat biegnie bardzo szybko do przodu, a Bałkany zatrzymały się i stoją w miejscu. Państwa byłej Jugosławii zahamowały liczne i bardzo krwawe wojny domowe, począwszy od początku lat 90. XX wieku aż do XXI wieku (Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Kosowo, Macedonia), wreszcie całkowity rozpad państwa; Bułgarię i Rumunię zahamowało rozgrabienie państwa przez partyjne i polityczne elity kraju na początku lat 90. XX wieku; Grecję zaś zastopował i cofnął realnie o wiele dekad światowy kryzys finansowy (2007-2008) wywołany przez amerykańskie i greckie banki i nieodpo¬wiedzialną politykę budżetową państwa
